நம்பினால் நடக்கும் என்பது சித்தர்களின் வாக்கு!

 நலமாய் வாக்கறிய வந்திருக்கும் அனைவருக்கும் நலமாய் வாழ்வு உயர யாம் இத்தருணம் இறையருள் கொண்டு நல்லாசி வழங்குகிறோம். இஃதொப்ப பல்வேறு தருணங்களில் மாந்தர்களுக்கு பல்வேறு ஐயங்கள் எது குறித்தும் எழுந்துகொண்டே இருக்கும். இயம்பிடுவோம் அஃதொப்ப ஒருவன் நல்லவனோ, நல்லவன் அல்லாதவனோ அவன் மனதிலே ஒரு வினா இருந்துகொண்டே இருக்கும். அஃதொப்ப இஃதொப்ப நீக்கமற நிறைந்துள்ள பரம்பொருள் எங்கும் வியாபித்து எல்லாவற்றையும் கட்டுப்படுத்தி ஆண்டுகொண்டிருப்பது உண்மையென்றால் அதன் தன்மை, பராக்கிரமம் கட்டாயம் உயர்ந்ததாக இருக்கும். அப்படி உயர்ந்ததாக இருக்கக்கூடிய அந்த பரம்பொருள் உண்மையில் உயர்ந்ததாகவும் இருக்கும். அப்படி உயர், உயர், உயர் பெருமைகளை, உயர், உயர், உயர் பண்புகளையெல்லாம் தன்னகத்தே கொண்டுள்ள அந்த பரம்பொருள் அதன் அளக்கவொட்டா பெரும் சக்தியைக்கொண்டு படைத்திட்ட உயிர்களில் மட்டும் ஏன் இத்தனை பேதங்கள்? இஃதோடு மட்டுமல்லாமல் இஃதொப்ப ஜீவ அருள் ஓலை மூலம் மகான்கள் வாக்கினை கூறுகின்ற தருணம் ஜீவ அருள் ஓலை மூலம் வாக்குகளை அறிந்துகொண்டே வருகின்ற மனிதர்கள் ஜீவ அருள் நாடியிலே சித்தர்களின் அருளாசியைப் பெற்றதாலோ அல்லது பூர்வ புண்ணியத்தாலோ மகான்களின் கருணை மிகுந்த வாக்குகளை பெற்றுக்கொண்டே வருகிறார்கள். மகான்களும் அஃதொப்ப மனிதன் வந்தால் வாக்குகளை கூறிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். ஆனாலும் அஃதொப்ப மனிதனின் அந்தரங்கம் என்பது பல்வேறு தருணங்களில் சராசரி மனிதராலோ ஏன்? நல்ல ஒழுக்கம் மிகுந்த மனிதராலோ ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் இருக்கிறது.

அதாவது, எம்முன்னே அமர்ந்து ஒருவன் வாக்கினை கேட்கிறான். கேட்கிறானோ, நம்புகிறானோ ஆனால் தொடர்ந்து இங்கு வந்து கேட்கிறான். யாமும் கூறுகிறோம். ஆனால் இன்னொருவன் அதைப் பார்த்து “ இங்கு இருப்பது சித்தர்கள்தானா ? வந்து அமர்ந்த மனிதன் என்னென்ன செய்கிறான் ? ஏதேதோ செய்கிறான் ? இவையெல்லாம் மனிதனாகிய நமக்கே தெரிகிறதே ? உண்மையில் ( இங்கு உள்ளது ) மகான்கள் என்றால் அது தெரியாமல் இருக்குமா ? இத்தனை தவறுகளை, இத்தனை பாவங்களை தொடர்ந்து செய்துகொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதன், மகான்களின் முன்னால் வந்து அமரும்பொழுது அந்த பாவங்களையும், தவறுகளையும் சுட்டிக் காட்டி “ அப்பனே ! நீ இன்னின்ன தவறுகளை செய்கிறாய். இன்னின்ன விதமான பாவங்களை தொடர்ந்து செய்கிறாய். இதையெல்லாம் விட்டுவிட்டு வா, பிறகு வாக்கு உரைக்கிறோம் “ என்று மகான்கள் ஏன் கூறுவதில்லை ? அப்படி அவர்கள் கூறும்பொழுது, தான் பிறர் அறியாமல் செய்கின்ற தவறுகளையெல்லாம் சித்தர்கள் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள். அப்படியானால் இங்கு இருப்பது சித்தர்கள்தான். நாம் செய்யும் தவறுகளையெல்லாம் அவர்கள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற கேட்கின்ற மனிதனுக்கு புரிய வரும். ஒருவேளை அவன் திருந்துவதற்குண்டான வாய்ப்புகள் ஏற்படலாம். ஆனால் அப்படியெல்லாம் சித்தர்கள் சுட்டிக் காட்டாமல் தொடர்ந்து யார் வந்தாலும் வாக்குகளை கூறுகிறார்கள். இது என்ன லீலை ? என்பது புரியவில்லை என்று எண்ணுகின்ற மனித கூட்டம் ஒருபுறம்.

இன்னொருபுறமோ ‘ நாங்கள் நூற்றுக்கு நூறு சித்தர்களை நம்புகிறோம், இறைவனை நம்புகிறோம். எங்களால் முடிந்த தர்மங்களை செய்கிறோம். பூஜைகளை செய்கிறோம். ஆனாலும்கூட வாழ்க்கையில் பெரிதாக மாற்றமில்லை, முன்னேற்றமில்லை, கஷ்டங்கள் தீரவில்லை. எல்லாம் போகட்டும். ஆறுதலாக சில வார்த்தைகளைக் கேட்கலாம் என்று இங்கு வந்தால் வாக்கில்லை என்ற பதில்தான் வருகிறது. இது என்ன நிலை ? என்பது புரியவில்லை என்று எண்ணுகின்ற கூட்டம் ஒருபுறம்.

இன்னொருபுறமோ, இந்த வாக்குகளில் எல்லாம் எமக்கு நம்பிக்கை இருந்தாலும் இதனையெல்லாம் நடைமுறைபடுத்துவதற்குண்டான பொருளாதார சூழல் இல்லை. உடல் ஒத்துழைப்பதில்லை. நான் விரும்பினாலும் என் மனைவி விரும்பவில்லை. என் மனைவி விரும்பினாலும் என் பெற்றோர்கள் விரும்புவதில்லை. எல்லோரும் விரும்பினாலும் பொருளாதாரம் இடம் தருவதில்லை. இப்படியெல்லாம் செய்தால்தான் பாவங்கள் போகுமா ? அது ஏன் சித்தர்கள் தனத்தையே குறிவைக்கிறார்கள் ? மானசீகமாக ஒருவன் வழிபாடு செய்துவிட்டு “இறைவா என்னை காப்பாற்று “ என்று ஒற்றை வரியில் கூறினால் போதாதா ? இருக்கும் இடத்திலேயே இறைவனை வணங்கினால் போதாதா? எங்கும் சிவன் ஆலயம் இருக்கிறது, பெருமாள் ஆலயம் இருக்கிறது. இதையெல்லாம் விட்டுவிட்டு ‘ திருப்பதி போ, திருவண்ணாமலை போ, சிதம்பரம் போ ‘ என்று கூறுவதும், பாழ்பட்ட ஆலயங்களுக்கு சென்று வணங்க சொல்வதும் ஏன் ? இல்லத்திலேயே அமைதியாக அமர்ந்து பூஜை செய்தால் போதாதா ? பிரார்த்தனை செய்தால் போதாதா ? மனம் செம்மையாக வேண்டும், உயர்வடைய வேண்டும். அதுதானே உண்மை. அதற்கு ஏன் இதுபோன்ற புற செயல்களை எல்லாம் செய்யவேண்டும் ? எதற்காக இவற்றையெல்லாம் நடைமுறைப்படுத்தவேண்டும் ? என்று எண்ணுகின்ற கூட்டம் ஒருபுறம்,

இன்னொருபுறம், நானே கடினப்பட்டு உழைக்கிறேன். நான் நேர்மையாகத்தான் ஊதியம் பெறுகிறேன். அதையெல்லாம் என் தேவைக்கும், என் குடும்ப தேவைக்கும் வைத்துக்கொண்டிட வேண்டும். எதிர்காலத்திலே உழைக்க முடியாத நிலை வரும்பொழுது நான் யாரிடம் கையேந்தமுடியும் ? அப்போதைக்கு இப்போதே வங்கியிலே சேமித்து வைத்துக்கொண்டால்தான் ஒருவேளை ஏதாவது ஏற்பட்டால்கூட அந்த சேமிப்பினால் குடும்பம் நன்றாக இருக்கும் அல்லவா ? அப்படியிருக்க இதுபோன்ற சேமிப்புகளையெல்லாம் ஒத்துக்கொள்ளாமல் எல்லாவற்றையும் தர்மம் செய் என்று கூறினால் எப்படி ஏற்றுக்கொள்ள முடியும் ? இது என்ன நிலை என்றே புரியவில்லையே ? என்று எண்ணுகின்ற கூட்டம் ஒருபுறம்.,

இன்னொருபுறம் சித்தர்களும், ஞானிகளும் எதற்கு வழிகாட்டுகிறார்கள் ? இல்லறத்திலே இருந்துகொண்டு இல்லறத்தை நல்லறமாக நடத்த வழிகாட்டக் கூறினால் இல்லறத்தைவிட்டு ஒதுங்கத்தானே கூறுகிறார்கள்? பற்றற்று இரு, பாசமற்று இரு என்று கூறுகிறார்களே ? இது எவ்வாறு சாத்தியம் ? பெற்று வளர்த்த தந்தைக்கும், தாய்க்கும் செய்யவேண்டிய கடமைகளை செய்ய வேண்டாமா ? மனைவிக்கும், குழந்தைகளுக்கும் செய்ய வேண்டிய கடமைகளை செய்ய வேண்டாமா ? பற்றையெல்லாம் அறுத்துவிட்டு எங்காவது வனாந்திரத்தில் போய் அமர்ந்துவிட வேண்டுமா? செய்ய வேண்டியதை எல்லாம் செய்ய வேண்டாமா ?  அப்படி செய்தால் அவர்களையெல்லாம் நட்டாற்றிலே விட்ட பாவம் தொடராதா ? ஏன் இப்படிக் கூறுகிறார்கள் ? என்று எண்ணுகின்ற கூட்டம் ஒருபுறம். எல்லாவற்றையும்விட அறம் செய் , அறம் செய் , அறம் செய் என்று வரிக்கு வரி அரசனின் வரிபோல் கூறுகிறார்களே ? அதை செய்வதற்கு உண்டான தனத்தை தர வேண்டாமா ? நிறைய தனமிருந்தால்தானே தர்மகாரியங்களை செய்யலாம். வருகின்ற தனம், வரவிற்கும், செலவிற்கும்கூட போதவில்லை. இல்லறம் நடத்தவே பற்றாக்குறையாக இருக்கின்ற நிலையிலே எவ்வாறு அறம் செய்வது ? என்று எண்ணுகின்ற ஒரு கூட்டம் ஒருபுறம்,

இப்படி நாங்கள் கூறுகின்ற வாக்கையெல்லாம் கூறு,கூறாகப் பிரித்து அவனவன் மனம் போகின்ற போக்கிலேபொருள் கொள்வது எப்படி என்றால் நான்கு குருடர்கள் சேர்ந்து ஒரு யானையைப் பார்த்து, யானை இவ்வாறுதான் இருக்கும் என்று ஒரு யூகமாகக் கூறுவதுபோல ஒட்டுமொத்தமாக இழையோடுகின்ற வாக்கின் பின்னணியில் என்னஇருக்கின்றது? என்பதை உள்ளுணர்ந்து பார்க்கின்ற ஒரு திறன் இல்லாததால்தான் எமது வாக்கைக் கேட்பவர்களுக்கு பல்வேறு தருணங்களில் குழப்பம் ஏற்படுகிறது. 

1.   எனவே மனதை திடமாக, உறுதியாக, நம்பிக்கையாக, இறை பக்தியாக வைத்துக்கொண்டிட வேண்டும். அவனவன் சக்திக்குட்பட்டு தர்மகாரியங்களை செய்யலாம்.

2.   அடுத்ததாக இறைவழிபாடு, அதிலும் அதிகாலை எழுந்து செய்யவேண்டிய வழிபாடு என்ற ஒன்று இருக்கிறது. கால, தேச, வர்த்தமான சூழலால் மனிதனின் வாழ்க்கைமுறை மாறி அதிகாலை துயில் எழுதல் என்பதே மனிதனுக்கு மிகப்பெரிய பாரமாகி விட்டது. முதலிலே ஒன்றை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். காலம், நாழிகை, பருவம் எல்லாம் எதற்கு பொருந்தும் ? மனிதனுக்குப் பொருந்தும், மனிதன் வசிக்கின்ற இந்த பூமிக்குப் பொருந்தும். இந்தப் புவி மண்டலத்தைத் தாண்டிவிட்டால் அப்பொழுது ஏது இரவு ? ஏது பகல் ? அண்ட சராசரங்களையும் தாண்டி செல்லும்பொழுது அங்கே எல்லாம் ஒன்றுதான். இந்தப் புவியிலே இந்த வளிமண்டல அழுத்தத்திலே கீழே பார்க்கின்ற மனிதன் எவ்வாறு நீரின் அழுத்தத்திலே மீன் வாழ்கிறதோ, மற்ற நீர்வாழ் உயிர்கள் வாழ்கிறதோ, அதைப்போல் காற்று மண்டலத்தின் அழுத்தத்திலே மனிதனும், மற்ற உயிர்களும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த அழுத்தம் மனித உடல் மீது எப்பொழுதும் ஒரே கதியில் இருப்பதில்லை. அந்த அழுத்தத்தின் ஏற்றத் தாழ்வுகள் எல்லாம் மனித உடலை வினைக்கேற்ப பாதிக்கும். உயர்வைத் தரும்.

3.   எனவே முதலில் பக்தியை விட்டுத்தள்ளினாலும் கூட ஒரு மனிதன் வாழும்வரை தேக நலத்துடன் வாழவேண்டும். அதற்கு, இந்தப் பகுதியிலே இந்த வளிமண்டலத்திற்குள் வாழ்கின்ற உயிர்கள் அனைத்தும் சூரியன் உதிக்கும் முன்னால் துயில் களைந்தால்தான் நல்ல பலன் கிட்டும். குறிப்பாக கடைவரையில் விழி, கூர்மையாக இருக்கவேண்டும், சுலோச்சனம் போடக்கூடாது என்று எண்ணக்கூடியவர்கள் யாரும் சூரியன் விழித்த பிறகு விழிக்கக்கூடாது. ஒரு பிணி வந்துவிட்டால் போதும், உடலின் முக்கியத்துவம் மனிதனுக்குப் புரிந்துவிடுகிறது. ஆரோக்யத்தின் அவசியம் புரிந்துவிடுகிறது. 

4.   எனவே ஒரு மனிதனுக்கு பக்தி, இறை நம்பிக்கை ஒருபுறமிருந்தாலும் தன்னுடைய பொன்னான உடலை பாதுகாக்கும் வண்ணம், இருக்கும் வரை உடல் தொல்லை தராமல் இருக்கவேண்டும் என்றால் மிக, மிக அதிகாலையிலே எழுந்து வழிபாடு செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணத்திற்கு வரவேண்டும். வழிபாடு செய்யாவிட்டாலும், உடலை பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்திலாவது அதிகாலை துயில் எழ பழக வேண்டும். இதற்காக ஒரு மனிதனானவன் முன் இரவிலே விரைந்து துயில் கொள்ளப் பழகவேண்டும். ஏனென்றால் ஒரு மனிதனின் ஆரோக்யத்தில் குறுக்கிட இன்னொரு மனிதனுக்கு அதிகாரமில்லை.

5.   இந்த ஆரோக்யத்தின் அடிப்படையில்தான் யாம் ஒத்த முனிவர்கள் எல்லோரும் அதிகாலை துயில் களைதல் முக்கியம் என்று வலியுறுத்துகிறோம். அதன் பிறகு பக்தி, வழிபாடு, தியானம், யோகாசனம் எல்லாம். முதலில் எழுதல் என்பதே முக்கியம். இஃதொப்ப நிலையிலே ஒரு மனிதனானவன் எழுந்து, எழுந்து பழகிவிட்டால் அதிகாலை துயில் களைதல் என்பது எளிமையான விஷயம் ஆகிவிடும். அடுத்ததாக மன அழுத்தத்தில் மாட்டிக்கொள்கின்ற மனிதன் அதனால் சரியான துயில் இல்லாமல், உறக்கம் வராமல் இருக்கிறான். இந்த மன அழுத்தத்தை ஒரு மனிதன் எப்படி பார்க்கவேண்டும் ? என்றால் ஆனது ஆகிவிட்டது. இப்பொழுது சயனத்திலே படுத்துக்கொண்டு காலையில் என்ன நடக்குமோ?  என்று கவலைப்படுவதாலோ அல்லது இன்று அதிகாலையில் இப்படி நடந்துவிட்டதே ? என்று வருத்தப்படுவதாலோ, இரண்டையும் அவனால் மாற்றிவிடப் போவதில்லை. இப்பொழுது என்ன வேலை ? சயனம் கொள்ளவேண்டிய வேலை. விழிகளை மூடி “ இறைவா ! உன் அருளால் இன்றைய தினம் ஓரளவு நன்றாக சென்றுவிட்டது. நாளைய தினம் நன்றாக இருக்கவேண்டும். நான் தரை மார்க்கத்தில் வெற்றி பெறுவதற்காக உழைக்கிறேனோ இல்லையோ, இறை மார்க்கத்தில் வெற்றி பெற அன்றாடம் உழைக்க வேண்டும். அதற்கு வேண்டிய உந்து சக்தியை, உத்வேகத்தை கொடு “ என்று எண்ணி இறை நாமாவளியை மனதிற்குள் மெல்ல, மெல்ல சொன்னால் அந்த மன அழுத்தம், மன பாரம் குறைந்து உறக்கம் என்பது மெல்ல வரும். 

6.   எனவே இஃதொப்ப நிலையிலே ஒரு மனிதன் மன அழுத்தமில்லாமல் வாழ அவன்தான் பயிற்சி எடுக்கவேண்டும். ஒரு மனிதனின் ஹ்ருதயமானது “ நான் இந்த கூட்டுக்குள் இருக்கிறேன். எனக்கு சத்துள்ள உணவை இந்த மனிதன் இன்று கொடுக்கவில்லை. எனவே நான் இயங்க மாட்டேன் “ என்று கூறினால் என்னவாகும் ? ஒரு மனிதனின் உடலில் உள்ள ஒவ்வொரு உறுப்புகளும் போராடி, போராடி ஜீவித்திருக்க வேண்டும் என்று எண்ணுகிறதா ? சரியான உணவை இந்த மனிதன் தந்தாலும், தராவிட்டாலும் போராட வேண்டும் என்ற எண்ணம் உள்ளே இருக்கும் உறுப்புகளுக்கு இருக்கிறது. சிந்தனா சக்தியில்லாமல் வெறும் இயந்திரகதியில் இயங்குகின்ற உறுப்புகளே அவ்வாறு இயங்கும்போது சிந்தனையாற்றல் கொண்ட மனிதனானவன் “ இதனால் நான் இதனை செய்யவில்லை. இந்த பிரச்சினை இருப்பதால் நான் இன்று பூஜை செய்யவில்லை. இந்த கஷ்டம் வந்துவிட்டதால் நான் இன்று அதிகாலை எழவில்லை. இப்படியொரு சிக்கலான சூழல் இருப்பதால் நான் இன்று ஆலயம் செல்லவில்லை. இப்படியொரு கடுமையான பொருளாதார நெருக்கடி இருப்பதால் நான் தர்மம் செய்யவில்லை என்று காரண, காரியங்களை அடுக்கிக்கொண்டே செல்லாமல் எல்லாவற்றையும் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு மிகவும் அதி விரைவாக அவன் கடமைகளை செய்வதோடு யாங்கள் காட்டுகின்ற பாதையில் செல்லவேண்டும்.

7.   எனவே ஒரு மனிதன் எந்தவொரு நிலையிலும் தன்னுடைய குடும்பக் கடமைகளை தவறவிடக்கூடாது. ஆனால் பற்றும், பாசமும் அற்ற நிலையில் செய்ய கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். இதற்கு நாங்கள் அடிக்கடி கூறுவதுபோல மிக விலை உயர்ந்த வாகனத்தை ஒரு தனவான் வாங்கி அதை அவன் இயக்கத் தெரியாமல் இன்னொரு மனிதனை ஊதியத்திற்கு அமர்த்தி இயக்கும்பொழுது, விலையுயர்ந்த வாகனத்தை இயக்கும் பொறுப்பு மட்டும்தான் நமது. ஆனால் நம்முடைய கடமை அதோடு முடிந்துவிட்டது. இந்த வாகனத்திற்கு சொந்தம் கொண்டாட முடியாது என்ற நிலை தெரிந்தே அந்த வாகனத்தை அவன் இயக்குகிறானோ அதைப்போல் குடும்ப பொறுப்புகளையும், மற்ற பொறுப்புகளையும் ஒரு மனிதன் ஏற்றுக்கொண்டு, கடமையை ஆற்றுவது என்பது வேறு, கடமையிலேயே ஆழ்ந்து கிடப்பது என்பது வேறு. எதிர்காலம் குறித்து திட்டமிடுதல் என்பது வேறு, எதிர்காலம் குறித்து கவலைப்படுவது என்பது வேறு. கடந்த காலத்தை எண்ணி இனி சற்று விழிப்போடு இருக்கவேண்டும் என்று உணர்ந்து கொள்வது என்பது வேறு, அதிலேயே உழன்று கிடப்பது என்பது வேறு. எனவே இந்தக் கருத்துக்களை மீண்டும், மீண்டும் அசைபோடு. நன்மை உண்டு. ஆசிகள்!